Juist in deze crisistijd is het goed om herkenning te vinden bij christelijke denkers die in vergelijkbare omstandigheden gewerkt en geleefd hebben. Zo las ik bij Dietrich Bonhoeffer in zijn "Verzet en Overgave" iets over het luiden van klokken
"Lieve ouders. De mooiste tijd om naar huis te schrijven is zaterdagavond rond zes uur, als de klokken van de gevangeniskerk beginnen te luiden. Vreemd, de invloed van klokken; ze kunnen zo indringend zijn. ze zijn verbonden met zoveel levenssituaties. Ontevredenheid, ondankbaarheid en egoïsme, alles verdwijnt. Alleen goede herinneringen blijven, ze zijn plotseling om je heen als goede geesten: ... wat dan bovenkomt is te veel om op te noemen. Maar het zijn altijd gedachten van grote vrede en vertrouwen. Als je maar meer kon doen voor anderen!" (Verzet en Overgave, 2017, 86).
Over het omgaan met verdrukking blijkt hij een scherpe geest te hebben voor de menselijke emotie, zo schrijft hij bij de tekst van Romeinen 5 Roemen in de verdrukking:
“Veel christenen buigen wel hun knie voor het kruis van Jezus Christus, maar tegenover iedere verdrukking in hun eigen leven kennen ze alleen verzet en tegenstribbelen... Wie van zich zelf weet dat hij de verdrukking in eigen leven alleen kan zien als iets vijandigs, iets kwaads, kan daaruit concluderen dat hij de vrede met God nog helemaal niet gevonden heeft... Wij zijn ons in de kerk van vandaag veel te weinig bewust van de zegen, gelegen in het dragen. Dragen, niet afschudden, dragen zonder onder de last te bezwijken, dragen zoals Christus het kruis droeg, er-onder-blijven en daaronder Christus vinden.”
(Bonhoeffer Brevier, p 101-102)
