Ik las zojuist een prachtig stuk uit Taylors' "Een seculiere tijd". Hij schrijft dat de overheersing
van de instrumentele rede een dreiging voor ons betekent. Velen zijn optimistisch,
anderen ronduit pessimistisch over de techniek. Taylor
signaleert: "Ik geloof dat de opvatting van de technologische samenleving als een
soort ijzeren noodlot niet te
handhaven is. Daarbij wordt te veel gesimplificeerd en wordt het wezenlijke
vergeten.”
Hoe sterk is onze samenleving nog en welke kracht hebben we nog gemeenschappelijk? We weten alles, maar kunnen niets. De macht van de techniek is zo sterk geworden, dat de ziel van de samenleving verdwenen is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten